verecundor

vĕrēcundor, āri, v. dep. n. [verecundus], to feel bashful or ashamed, to be shy or diffident (rare but class.):

verecundari neminem apud mensam decet,

Plaut. Trin. 2, 4, 77: hi nostri amici verecundantur, capti splendore virtutis, Cic. Fragm. ap. Non. 480, 17:

aliquem cunctantem et quasi verecundantem incitare,

id. de Or. 3, 9, 36.— With inf.:

Sp. Carvilio graviter claudicanti ex vulnere... et ob eam causam verecundanti in publicum prodire,

Cic. de Or. 2, 61, 249.—

II.

Transf., of things:

(manus) probant, admirantur, verecundantur,

express shame, Quint. 11, 3, 87.